Kώστας Kαββαθάς
«Υπάρχει λοιπόν αισιοδοξία για το μέλλον;
Και βέβαια υπάρχει. Με την προϋπόθεση ότι ο αριθμός των άλλων Ελλήνων θα
συνεχίσει να μεγαλώνει, ώστε σύντομα, ίσως πριν από το 2.000, να μπορέσει
να δημιουργήσει την κρίσιμη μάζα που θα επηρεάσει και τις πολιτικές
εξελίξεις?»
Το αυγουστιάτικο φεγγάρι
AN ΟΛΑ έχουν πάει καλά για σας, αυτή τη στιγμή πρέπει να με διαβάζετε
ξαπλωμένοι σε κάποια παραλία ή αραχτοί σε τρεις καρέκλες σε κάποιο
ταβερνάκι, παρέα με ουζάκι. Όπως κι εγώ κάποτε, έτσι κι εσείς τώρα θα
ξεκουράζεστε, θα θυμάστε το χρόνο που πέρασε και θα κάνετε σχέδια για το
φθινόπωρο, όταν, με το καλό, θα επιστρέψετε στις δουλειές σας.
Αν είσαστε κουρασμένοι, «διαλυμένοι» έπειτα από 11 μήνες στη μάχη της ζωής,
θα αποζητάτε λίγες μέρες πραγματικής ξεκούρασης.
Ξέρετε... Μπάνιο ή ψαροντούφεκο το πρωί, σιέστα το μεσημέρι, καφέ και
κουβέντα με τους φίλους το απόγευμα, δείπνο και τραγούδια της παρέας το
βράδυ, ίσως γύρω από μια φωτιά που θ? ανάψετε στην άμμο.
Αν είσαστε νέοι και δυνατοί, δε θα έχετε αφήσει τίποτα όρθιο! Μπάνιο,
ψαροντούφεκο, ιστιοσανίδα, μπιτς βόλεϊ και τζετ σκι όλη τη μέρα και
επισκέψεις στα μπαράκια και τις ντισκοτέκ όλη τη νύχτα. H ζωή είναι όμορφη
για όλους και όλες, και το μόνο που «χαλάει» τη συνταγή, είναι η
αβεβαιότητα για το αύριο. Πώς θα πάνε οι σπουδές στο πολυτεχνείο, στο
πανεπιστήμιο, αλλά και δουλειά στο μαγαζί, στη βιοτεχνία, αλλά και το
σχολείο των παιδιών, ίσως η υγεία αγαπητών προσώπων.
Τα σκεπτόμουν όλα αυτά καθισμένος σε μια όμορφη βεράντα με θέα το γαλάζιο
της πιο όμορφης θάλασσας του κόσμου, και εκείνη απαντούσε πως δεν πρέπει να
ανησυχούμε, γιατί ?όπως έλεγε κι εκείνο το βιβλίο της νιότης μας? αύριο όλα
θα πάνε καλύτερα. Σκεπτόμουν την Ελλάδα, τις προοπτικές, τη δουλειά μας, τη
ζωή μας στο νέο περιβάλλον που επιβάλει η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή
Ένωση και πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνθηκα αυτό που οι υπουργοί
Εξωτερικών αποκαλούν «συγκρατημένη αισιοδοξία». H αιτία πρέπει να
αναζητηθεί σε μια σειρά προγραμματισμένων (αλλά και τυχαίων) συναντήσεων
που είχα (είχαμε) με δεκάδες νέους και νέες τον τελευταίο καιρό. Στις
συναντήσεις αυτές είδαμε (και κάθε μέρα βλέπουμε από κοντά) τη νέα
πραγματικότητα, που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στη χώρα μας μετά το
1990. Και πραγματικότητα αυτή είναι μια νέα κατηγορία Ελλήνων, που καμία
σχέση δεν έχουν με τα «παλικάρια» που βλέπουμε (συνήθως στα «οχτώμιση») να
καταστρέφουν, να ρυπαίνουν, να ωρύονται και να ευτελίζουν κάθε τι ωραίο που
διαθέτει αυτός ο τόπος.
Πείτε το «ελιτίστικο», αλλά αυτή η νέα γενιά των ευγενικών, ωραίων στην όψη
και στο παράστημα, γεμάτων όρεξη για δημιουργική δουλειά, καθαρών στην ψυχή
και στο σώμα ανθρώπων, καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την αξύριστη
μουστακόφατσα που ?τα τελευταία 20 χρόνια? ωρύεται στους δρόμους και στα
κανάλια απαιτώντας από το «κράτος» να υποκαταστήσει τα πάντα, από τη μητέρα
του που τον εγκατέλειψε όταν ήταν μικρός (δημιουργώντας του ψυχικά
«τραύματα») μέχρι την αγελάδα που θα του εξασφαλίζει το μισθό (κάθε πρωί,
μόλις ξυπνάει, στη δεξιά τσέπη του παντελονιού, χωρίς όμως να εργάζεται ή
έστω χωρίς να παριστάνει ότι εργάζεται).
Τους συναντάμε παντού αυτούς τους «νέους» Έλληνες. Στις παρέες, στα
πανεπιστήμια, στις επιχειρήσεις, στα χωριά και στις πόλεις, στα μέρη που
πάμε για τη δουλειά μας, ακόμα και στις? στις διακοπές! Τους είδαμε στα
πλοία των «Μινωικών Γραμμών», που μας μετέφεραν προς και από την Κρήτη (για
τη μεγάλη συγκριτική δοκιμή). Από τον πλοίαρχο και τους αξιωματικούς, μέχρι
τους εργαζόμενους στο εστιατόριο. Τους συναντήσαμε στο ξενοδοχείο που
μείναμε, στα σημεία που σταματήσαμε για φωτογράφηση, ακόμα και στο Βραχάσι
στο πρόσωπο της ευγενικής κυρίας Ελένης (περισσότερα στον Αντίλογο) που
εκτός από καλή μαγείρισσα είναι και ενημερωμένη πολίτης.
Οι περισσότεροι από αυτούς παλιοί (έως και ιδρυτικοί) αναγνώστες. Αλλοι που
ήλθαν κοντά μας τα τελευταία χρόνια, έχοντας κάνει τις επιλογές τους στον
ειδικό Τύπο. Όταν μιλάμε, αισθανόμαστε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Κοινή η
αγωνία για το παρόν και το μέλλον της πατρίδας, το ίδιο και οι
διαπιστώσεις. Τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά οι προοπτικές καλές κι αυτό
λόγω της παρουσίας αυτών ακριβώς των Ελλήνων.
Των σπουδαστών που έχουν βάλει στόχο να γίνουν καλύτεροι από τους
«ευρωπαίους», μια και, αν πράγματι υπάρχει «ευρωπαίος», αυτός είναι ο
Έλληνας που περιγράφουμε.
Των νέων που έχουν γυρίσει την πλάτη στα ναρκωτικά, που έχουν «εγγράψει»
τις σειρήνες της ήσσονος προσπάθειας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους
(για να μην πω αλλού). Που μελετούν, χωρίς να είναι «σπασίκλες», που
αγαπούν και τιμούν αυτό που κάνουν. Που η ήρεμη αποφασιστικότητά τους
εκπέμπει μια αύρα σοβαρότητας και, το κυριότερο, ευγένειας.
Των πανεπιστημιακών δασκάλων, που δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα έχουν
μετατρέψει τα A.E.I. σε χώρους όπου η δημιουργία, η ευγένεια, οι καλοί
τρόποι και, διάβολε, η καθαριότητα και ο σεβασμός στο περιβάλλον είναι
πλέον δεδομένα. (Ναι... Το ξέρω. Υπάρχουν και οι άλλοι «δάσκαλοι» που το
μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να καταπιούν όσο μπορούν πιο πολλά απ? τα
κοινοτικά κονδύλια, με «μελέτες» και σχέδια-μαϊμούδες. Πόσο θ? αντέξουν
όμως; Δεν μπορεί! Κάποια μέρα η αξιοκρατία θα επιβληθεί και στα A.E.I και
οι μέτριοι και ανίκανοι θα πάνε από εκεί που ήλθαν).
Των επαγγελματιών και επιχειρηματιών που απαλλάχτηκαν από τα σύνδρομα του
ραγιαδισμού, της «τουρκοκρατίας», της αρπαχτής και της «κονόμας». Των
πολιτικών (λίγων ακόμα, αλλά σύντομα περισσότερων) που είναι απαλλαγμένοι
απ? τα σύνδρομα του ρουσφετιού, του κομματισμού, ακόμα και του ...εμφυλίου.
Πολλοί λένε ότι αυτά είναι λόγια μεγάλα και «ηθικοπλαστικά», θέσεις
«συντηρητικές» και παρωχημένες. Και πως σήμερα, το μόνο που μετράει είναι
το (εύκολο) χρήμα, τα ακριβά αυτοκίνητα, οι γρήγορες μοτοσικλέτες και το
πώς θα περάσουμε καλά, πώς θα «τη βρούμε» κάθε μέρα και νύχτα.
Εμείς λέμε ότι, αν σήμερα υπάρχει μια πραγματικά «προοδευτική» ?και αν
θέλετε «αριστερή»? θέση, είναι αυτή που εκφράζουν οι άλλοι Έλληνες και μαζί
τους οι 4TPOXOI.
Δείτε το αλλιώς.
Θα μπορούσαμε να σας έχουμε κοντά όλα αυτά τα χρόνια, αν και οι «δύο» δεν
πιστεύαμε τα ίδια πράγματα, αν δεν είχαμε τις ίδιες αρχές; Τώρα που το
σκέπτομαι, ξανάρχεται το παλιό ερώτημα: οι αναγνώστες «έφτιαξαν» τους 4T ή
οι 4T τους? αναγνώστες; Να ένα θέμα για τις σελίδες των Διαλόγων!
Ασχετα όμως με το (χιουμοριστικό) δίλημμα, γεγονός παραμένει ότι όλοι
συμφωνούμε ποιο πρέπει να είναι το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας και
μόνο αυτό μας φέρνει κοντά, όσο μακριά κι αν βρισκόμαστε.
Υπάρχει λοιπόν αισιοδοξία για το μέλλον;
Και βέβαια υπάρχει. Με την προϋπόθεση ότι ο αριθμός των άλλων Ελλήνων θα
συνεχίσει να μεγαλώνει ώστε, σύντομα, ίσως πριν από το 2.000, να μπορέσει
να δημιουργήσει την κρίσιμη μάζα που θα επηρεάσει και τις πολιτικές
εξελίξεις. Γιατί, ας μη γελιόμαστε... Οι μεγάλες αλλαγές δεν έρχονται με
συζητήσεις στις συναναστροφές, στους δρόμους και στα ...φέρι μποτ, ούτε με
τα «απαισιόδοξα» ή «αισιόδοξα» άρθρα στις πρώτες σελίδες ενός
αυτοκινητιστικού περιοδικού.
Οι μεγάλες αλλαγές, η απαλλαγή από τις μουστακόφατσες (ας μη με
παρεξηγήσουν οι μυστακοφόροι! Ξέρουν καλά το ...είδος που φωτογραφίζω με το
χαρακτηρισμό) θα γίνουν, όταν οι άλλοι Έλληνες, οι πραγματικοί Έλληνες, θα
αποκτήσουν και πολιτική παρουσία μέσω της οποίας θα απαλλάξουν τη χώρα από
την κόπρο του Αυγείου, που τα τελευταία 30-40 χρόνια τής τρώει τα σωθικά.
Αισιόδοξος λοιπόν ή απαισιόδοξος;
«Γκρινιάρης» και «απόμακρος» ή μέσα στα πράγματα μέχρι τα αυτιά; Δον
Κιχώτης ή σκληρός ρεαλιστής;
Τα ερωτήματα τίθενται σαν? άσκηση. Μελετήστε τα και στείλτε μου τις
απαντήσεις σας μετά τις διακοπές. Σε αντίθεση με τις γενικές εξετάσεις,
κανείς δεν πρόκειται να «κοπεί», αν δεν γράψει καλά. Μετεξεταστέος όμως
μπορεί να μείνει!
Εύχομαι, το ασήμι του αυγουστιάτικου φεγγαριού να συνοδεύει τις σκέψεις
σας.
Καλή ξεκούραση!_Κ.Κ.